Ο όρος «Διαταραχές Επικοινωνίας» αναφέρεται στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν κάποια παιδιά στην επεξεργασία εσωτερικών και εξωτερικών ερεθισμάτων, στις έντονα ψυχαναγκαστικές, επαναληπτικές συμπεριφορές, στα ελλείματα στην κοινωνική επικοινωνία που αποκλείουν τα παιδιά από την αλληλεπίδραση με το περιβάλλον τους. Μερικές από τις δυσκολίες μπορεί να είναι:
- Στην κατανόηση απλών ή σύνθετων εντολών.
- Στη σημασιολογία.
- Στη διάκριση λέξεων με παρόμοιο ήχο ή νόημα.
- Στη γενίκευση εννοιών.
- Στη χρήση αντωνυμιών, προθέσεων, προσώπων, κ.α.
- Στην αντίληψη και επεξεργασία των μεταφορικών μηνυμάτων.
- Στη προσωδία, στο ρυθμό, στο ύψος, στην ένταση, τη συχνότητα της φωνής.
Ο λογοθεραπευτής σχεδιάζει ένα εξατομικευμένο πρόγραμμα παρέμβασης που στοχεύει στη χρήση της γλώσσας κοινωνικά, να μάθει δηλαδή να μιλάει για να αλληλοεπιδρά με το περιβάλλον του. Κύριος στόχος είναι η λεκτική επικοινωνία, αν δεν είναι εφικτή ο στόχος είναι επικοινωνία μέσω της επαυξητικής-εναλλακτικής επικοινωνίας (χειρονομίες, συστήματα επικοινωνίας με εικόνες, πίνακες επικοινωνίας, κ.α.).
